Bir nefes tuttum, gözlerimi açtım dünyaya,
Gülen yüzleri gördüm.
Bir nefes tuttum, çocukluğumu yaşadım.
Soluk soluğa, biraz nazlı, biraz yaramaz.
Bir nefes tuttum, gençlik rüzgarları esti başımda.
Bazen deli, bazen aklı başında.
Bir nefes tuttum, okul yollarından geçtim.
İlkokulda çiçekli, üniversitede asfalt.
Bir nefes tuttum, hayat boğazında yol aldım.
Yağmurlu akşamlar suladı, güneşten kuruyan gündüzlerimi.
Bir nefes tuttum, sevda denizinde savruldum.
Dalgalar, kayalara çarptı o narin bedenimi.
Bir nefes tuttum, meltem esintileri okşadı ruhumu,
Melekler gibi hafiftim bulutlar üzerinde uçarken.
Bir nefes tuttum, gül yüzlü baharlar soldu,
Ayrılık rüzgarları esti sonbahar matemiyle.
Bir nefes tuttum, gül bahçemde diken bitti,
Kanayan kalbimin hicranından kaçtım.
Bir nefes tuttum, şiirleşti yüreğim,
Duygularımı dizelere döktüm.
Bir nefes tuttum, bir duble ömür doldurdum,
Düş ile gerçeği tek bir kadehte içtim.
Bir nefes tuttum, derinliklere daldım,
Fırsat denizinde saklı inci tanemi aradım.
Bir nefes tuttum, umutsuzluk otağına düştüm,
Mevlaya karşı gelip, el pençe divan durdum.
Bir nefes tuttum, rahmet deryasına yelken açtım,
Uçsuz bucaksız, sahibi mutlak, berrak mı berrak.
Bir nefes tuttum, ihtiyarlıkta gözümü açtım,
Saçlarım beyaz, sakalım ak, aydınlığa veda vakti…
Bir nefes tuttum, ben gülümserken kadere,
Ağıt yakan benleri saydım.
Bir nefes tuttum…
Veremedim.
Mustafa Kemal Yılmaz
