Huyu değişmiyor insanın.
İyi de olsa değişmiyor,
Kötü de olsa.
Ben alışıyorum da onlara,
El olan alışmıyor.
Alışamaz da, nasıl alışsın ki ?
Bazen sinir ediyorum karşımdakini,
Bazen kahkahadan sevinç yumağı.
Sevsem de, sevmesem de benim çocuklarım onlar.
Atsam atılmıyor, satsam alıcısı yok.
“Huy değişir” geyikleri dolaşıyor sanal alemde,
“Pollyanna”cılık oynuyor sanal postacılar.
Kulağa hoş gelen, ele boş geliyor.
“Keşke”ler dolaşıyor dillerde, eller şakakta.
Yazılanlar satırlarda kalıyor, gerçek olan hayatta.
Bir saat sonra yapılan yine aynı hata,
Yine aynı serzeniş, yine aynı pişmanlık.
Değişiyor insan gün geçtikçe, doğru,
Aksini iddia etmek saçma.
İşte sinirlerime hakim olamıyorum yine,
Yine sitemkar kelimeler dökülüyor dilimden.
Çok iyiyim belki ama, çok alıngan yüreğim,
Bazen de çok sivri dilim ve kalemim.
Olmuyor dostlar, olmuyor.
Belki değişiyor bedenim, yaşantım ve hasretim,
Değişime direniyor ne yazık sevmediğim huylarım.

Mustafa